مقام رضا،از والاترین رهاوردهای سلوک و ازنشانه های بارز سلامت معنوی می باشد که موجب آرامش قلب و سکینۀ خاطر است . اين آرامش و طمئنینه نتیجۀ اعتماد به مقدّرات و احكام خداوند است که صلاح بنده را بهتر ازخود بنده می داند و «أرحَمُ الرّاحِمین» است . رضا ،خشنودى قلب و دل است به قضای حق . در مرحلۀ رضا، عبد بلا را نعمت می بيند و نعمت را از منعم . پس در اوج و اعتلا ، ديده از نعمت برمی دارد و به ديدار منعم «جلّت حکمته» مُبتهج می گردد.

قرآن در توصیف مقام رضا و رهاورد ارزشمند آن می فرماید:«رَضِىَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ اولئِكَ حِزْبُ اللَّهِ أَلَآ إِنَّ حِزْبَ اللَّهِ هُمُ الْمُفْلِحُونَ» ، خدا از آنان خشنود است و آنان هم از خدا خشنودند. اينان حزب خدا هستند، آگاه باش كه بى ترديد حزب خدا همان رستگارانند.(مجادله،22)

و در آیه ای دیگر می فرماید: «رَضِىَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوْا عَنْهُ ذلِكَ لِمَنْ خَشِىَ رَبَّهُ» ، خدا از آنان خشنود است و آنان هم از خدا خشنودند؛ اين [پاداش ] براى كسى است كه از پروردگارش بترسد.(بیّنه،8)